პროფესია ,,ფეხბურთელი"

ის არ ყიფილა ვარსკვლავი თუმცა მასზე გიჟდებიან.

 მას  ხშირად არ უმართლებდა, თუმცა მუდამ წარმატებულია.

ის საკუთარი საქმის პროფესიონალია და მისოი ,,ერადერთი  სიყვარული“   ფეხბურთი დარჩება .

დიბადა 1986 წლის 21 ივნის. მისი დაბადებაც კი ისეთიუვე უცნაური და საოიცარი იყო როგორც მისი ცხოვრება. 

დაოჯახებული, მაგრამ მუდამ თავისუფალი. ,,ის“ ვერ მიატოვა, ვერ დათმო მხოლოდ იმიტომ, რომ დიდხანს ბრძოლობდა და  იბრძოდა მისთვის, წარმატებისთვის და ოჯახისთვის.

კარიერა:

დაიწყო და ჩამოყლიბდა როგორც ფეხბურთელი  ქ. ხობში,  ამავე ქალაქის საფეხბურთო კლუბ ,,ხობის კოლხეთში“.  როგორც მისი მეგობრები იძახიან დაბადებიდან  3 ნომერია და ბოლომდე ამ ნომრით სურს თამაშის გაგრძელება, რათა  გააგრძელოს  სახელოვანი მამის გიორგი ფარფალიას  და  დიდი ფეხბურთელი   გოჩა ფარფალიას  გზა. 

კარიერა 35 -ტე სკოლაში გააგრძელა და შეიძლება  ითქვას სკოლაში გატარებულმა  წლებმა მას ბევრი ასწავლა და წარმოაჩინა როგორც ფეხბურთელი.  მახსოვს მაშინ მისი მწვრთნელი როგორ დასდევდა,  რათა არ გარეულიყო ცუდ  სიტუაციებში და მისთვის ზედგამოჭრილი პროფესიისთვის არ დაენებებინა თავი. გაუთავებელი ზარები სახლში და მუდმივი კონტროლი. ეს ცოტა გამაღიზიანებელიც იყო, თუმცა ამ პერიოდმა ის ჩამოაყალიბა,  ისეთ პიროვნებად როგორადაც დღეს ჩვენ მას ვიცნობთ. მახსოვს მაშინ მის პედაგოგს (მწვრთნელს) თმაზი ერქვა. J

სერიოზული კარიერის დასაწყისი მაშინ დაიწყო როდესაც პირველი დამოუკიდებელი მისი მოგზაურობა როგორც ფეხბურთელმა მოლდავეთში განახორციელა. ძალიან პატარა იყო სერიოზული ცვლილებებისთვის, მაგრამ ჩვენ ეს გადავლახეთ. მახსოვს მისი სახე როდესაც წავიდა. შეშინებული, გახარებული, ემოციური და თვითდაჯერებული საკუთარ თავში.  მახსოვს მშინ პაატა თათარიშვილის ეგიდით მოხდა მისი იქ გაშვება. სამწუხაროდ მალევე მოუწია იქიდან დაბრუნება, მაგრამ იქიდან წამოსვლის ემოციებმა არ გატეხა ის და მალევე შეუდგა მომზადებას.

ნაკრები:

19 წლამდელთა ნაკრებში გამოიძახეს.  საკმაოდ წარმატებული კაიერა დაიწყო მის ცხვრებაში.

მისი საქმის პროფესიონალიზმი არაერთხელ წარმოაჩნა საზოგადოების და გულშემატკივრების წინაშე.  თუმცა მისი ფიცხი ხაციათიდან და სამართლიანობის მოყვარული სულიდან გამომდინარე გუნდიდან წამოვიდა.

ოლიმპი:

ოლიმპი და ჯონი ჯანელიძე. ეს ეს ორი ყოველითვის ღიმილით გამახსენდება მეც  და მთელს ოჯახს. მახსოვს თიოთოეული ფეხბურთელის კარგი დამოკიდებულება ამ პიროვნებისადმი. სასაცლო, კატეგორიული, მოთხოვნი და  მეგობარი.

  ბევრი აკავშირებს ამ პიროვნებას მშობლუირ ქალაქთან და არაერთხელ დაბრუნებულა საკუთარ კერაში სათამაშოდ, სადაც მას გულით  ელიან ყოველთვის, სადაც ის გაზარდეს და ჩამოაყალიბეს როგორც პიროვნება, ასევე დიდმა პიროვნებებმა, როგორებიც არიან  ლევან ნოდია,  ფრიდონ გოცირიძე  და სხვანი.  საკუთარ ნაჭუჭში იგრძნობს თავს მუდამ ,,ხობის კოლხეთში“, თუმცა ცოვრება გრძელდება და მისი კარიერა მერანში გაგრძელდა.

მერანი:

ამ პერიოდს მე კარიერის პიკს დავარქმევდი.  საოცარი ფორმა, გუნდური მუშაობის პრინციპი.  მწევრტნელი დავით ეჯიბიშვილი იყო, კარგად მახოვს იმ წელს უმაღლეს ლიგაში გადავიდნენ, ბევრი იბრძოლეს, მაგრამ სამწუხაროდ გუნდი დაშალეს და ახალი სეზონი სხვა ფეხბურთელებით გააგრძელებს. დღეს ეს გუნდი აღარ არსებობს. 

უკრაინა: ,,დესნა“  

რთული იყო თავის დამკვიდრება იქ სადაც არავინა შენიანი, იქ სადაც უზარმაზარი კონკურენციაა და მიუხედავად შენი ბრწყინვალე შედეგებისა, ზოგადად  ყურაღება  40%-ტს უტოლდება.  საბოლოო გამარჯვება, გულშემატკივარის სიყვარული და იმედი მოიპოვა. 

  ეს ყოველივე მძიმე შრომით და თვითდაჯერებულობით გამოიარა. არასოდეს დაუხრია თავი და მის თავში დარწმუნებულმა ბევრს მიაღწია.  ძნელია თავის დამვიდრება, განსაკუთრებით იმ სფეროში სადაც უზარმაზარი კონკურენციაა, დიდი ,,ეშმაკობები“ და ,,შავი ბიზნესი“ ტრიალებს.  დღეს ის მისით ვარჯიშობს.  ბევრი გეგმები და შემოთვაზებები აქვს და  სანამ საბოლოოდ გადაწყვეთს სადმე წასვლას გულმოდგინედ  ემზადება.  ქვეყანას დატოვებს ,,ურჩი შვილი“ მხოლოდ იმიტომ, რომ საკუთარმა ქვეყნამ არ(ვერ)  მიიღო.