სერიოზულად ალბათ არცერთი ჩვენგანი არ დაფიქრებულა საკუთარი სიკვდილზე, ყოველი წამი და მოლოდინი მომავლისა თუ, რა გზას გაივლი ცხოვრებაში საინტერესო და მტკივნეულია. ტკივილი სხვისი გარდაცვალების გამო, ისიც კმარა ტანჯვის გასაორმაგებლად, მაგრამ სატანჯველი მაშინ ორმაგდება როცა ცოცხალ ადამიანს ,,სიყვარულს’’ მოუკლავ. გულში ჩაიკლავ...
არცერთ გაგვიჭირდება მემგონი საყვარელი ადამინისთვის თავგანწირვა, შეუვსებელი ვნებებით სავსე სიყვარულის გადასარჩენად, მთავარია ღირდეს ეს ყოველი ამად.
თუნდაც მხოლოდ მისი მზერა გათრობდეს და გიბრუებდეს გონებას, არ გეხებოდეს და მაინც სიცოცხლეზე მეტად გიყვარდეს, იყო მისი სიცოცხლე, გიცავდეს, შენი ერთი გაღიმებისთვის ცოცხლობდეს და ისეთი უყვარდე როგორიც ხარ, არ ცდილობდეს შენს შეცვლას. ,ის დანახვაზე სუნთქვა გეკვროდეს და იგივეს განიცდიდეს შენს მიმართ, უგზოუკვლოდ იკარგებოდე მის ამბორში. ალბათ ღირს კიდეც ამ ყოველივესტვის თავგანწირვა. რას ფიქრობ?
p.s. ვფიქრობ ასეთი შეგრძნებები უკვე აგარ არსებობს, ქვის ხანის მიწოდეთ, მაგრამ მე
ამინც მჯერა და ვეძებ. J დიდიხანს მომიწევს ლოდინი აშკარად არა? J
